Tassadith, dat is iets anders

Ik ga jullie vertellen over de oude steenkoolhandelaar. Hij heeft heel zijn leven gewerkt als een gek om zijn familie te voeden en hij heeft bovendien geen geluk gehad want hij heeft altijd een zoon gewenst zoals de traditie dat voorschrijft en hij heeft 7 dochters gekregen. Niet één, niet twee, niet drie, maar zeven.

Hij kreeg Fatima, Karima, Zina, Nadja, euhhh, Maryam, Malika ....en Tassadith.
Ah Tassadith, ah Tassadith, dat is iets anders. Zij is niet zoals de anderen. 

Ze is zo goed dat men bijna zou zeggen dat ze een jongen is. Haar gelaat is helder, zoals de eeuwige sneeuw. Haar schitterende ogen zijn zoals smaragden, je kan erin verdrinken. Ze heeft weelderige vormen, die alle olijfbomen van de streek doen sidderen/beven.Ze is zo zoet en fijn als het fijnste gebak.

Ze is vrijgevig als de zee, dapper als een samouraï. Ah ja, zij is mijn oogappel (ah ja, haar aanbid ik). Wel ja, Tassadith had een verfijnde geest, ze bezat de kunst van het spreken, ze kon alle geuren herkennen, alle puzzels oplossen, de vierkantswortel vinden van een graanveld.

Tassadith bezat een onverbiddelijke logica en ze loste de moeilijkste raadsels op in één oogwenk. Ze was zo goed/straf, dat de wonderlijke reputatie van Tassadith zich naar overal verspreidde tot over de majestueuze bergen van Kabylie en het rijke en welvarende hof bereikte van de schertsende koning.

De Koning

Deze jonge monarch, een zeer geraffineerd man, elegant, glimlachend (mild) en joviaal. Verzot op poëzie, satire en raadsels. Maar de koning had, zoals veel alleenheersers (despoten) geen respect voor het menselijk leven en hij besliste naar eigen goeddunken over het leven en de dood van zijn onderdanen.

Toen de reputatie van Tassadith hem ter ore kwam, beval hij onmiddellijk zijn dienaren, de vader van dit meisje te gaan halen, om hem een raadsel voor te leggen.

De oude steenkoolhandelaar verscheen voor de koning, bevend van angst.
'Ik heb horen vertellen dat jouw jongste dochter het talent heeft om eender welk raadsel op te lossen. Zou ze werkelijk zo goed (straf) zijn?'

'Oh mijn edel heer, ik geloof dat wat men over mijn dochter verteld een beetje overdreven is. Ze is een goede huisvrouw, ze kan goed koken en kuisen. Ze heeft veel respect voor de tradities. Maar raadsels, ik denk niet dat ze die kan oplossen.'

'Welnu, ik wil dat je volgend raadsel meeneemt/overbrengt naar je dochter:
Ik heb een boom met twaalf takken. Elke tak gaat over in/draagt dertig twijgen. Als jouw dochter kan raden waarover ik spreek, zal ze koningin worden. Als ze jammerlijk genoeg zou falen, dan zal ik jullie beiden laten kelen.'

Het Antwoord

De oude steenkoolhandelaar ging naar huis, maar hij ontweek zijn dochter, hij durfde zijn dochter niet in de ogen te kijken. De lieve Tassadith bemerkte het verdriet van haar vader en wist hem te overtuigen haar zijn angsten toe te vertrouwen. Ze vond het antwoord op het raadsel. 

Een week later stond de oude steenkoolhandelaar voor de koning, doodsbang wel.

'Mijn dochter zegt dat het jaar het antwoord op het raadsel is.'
'Zeer goed, ik vraag de hand van je dochter.'

Eén jaar en een dag later vond het huwelijk plaats. Toen de koning Tassadith voor het eerst zag kon hij niet geloven dat ze de dochter was van de steenkoolhandelaar. Hij sloeg haar bevallige bewegingen (gang) gade, haar bleke gezicht, haar bambi ogen (schattige — hinde) en een nieuw gevoel ontlook/verscheen in hem. Rillingen, klamme handen, een hart dat als een razende te keer gaat, de pupil verwijdt zich: hij werd verliefd op deze jonge vrouw. Hij was zo gelukkig dat hij besloot de levensomstandigheden van de oude steenkoolhandelaar en zijn familie te verbeteren. Het sprookje zou hier kunnen eindigen. We zouden u kunnen vertellen dat ze veel kinderen kregen en dat ze nog lang en gelukkig leefden.

Echter, er is Hollywood en er zijn berbersprookjes en helaas, in de berbersprookjes bleef de koning trouw aan zijn passie.

Het spel

Tassadith ondertussen, aanvaardde onvermoeibaar haar rol als vrouw van de koning: uit liefde.
Het zat namelijk zo, de koning was niet enkel een despoot, iets in zijn blik had het hart van Tassadith sneller doen slaan. Iets in zijn blik had Tassadith kunnen verleiden. Voor hem leefde ze als een schaduw in haar nieuwe woning. Had ze misschien de ene gevangenis ingeruild voor een andere? Had ze misschien haar oude gevangenis ingeruild voor een nieuwe?

Op een dag organiseerde de koning, die in heel het koninkrijk geen waardige tegenstander vond,
een groots schaaktoernooi. Hij nodigde de beste spelers van het koninkrijk uit en versloeg ze, de één na de ander. Desondanks was de koning geen bescheiden winnaar. Hij begon stilaan te twijfelen aan zijn capaciteiten. Want toegegeven, hij won wel heel gemakkelijk.

Daarom ontbood hij Tassadith om met hem een partij te spelen. Ze wist dat ze hem kon verslaan, ze probeerde er onder uit te komen, ze probeerde te weigeren. Maar de koning bleef aandringen, tenslotte stemde ze toe. Het spel begon.

Schaakmat

De koning was dood/uitgeschakeld. Tassadith had het spel gewonnen. En voor de eerste keer was de koning verslagen; er hing een ijzige stilte in de zaal.

'Ik heb je laten winnen uit liefde, koningin'

'Dank u, mijn koning'

Tassadith verliet de zaal en keerde terug naar haar vertrekken. Enkele minuten later verscheen de koning voor haar : 'Je hebt me verraden, je hebt me belogen, je hebt me vernederd, je hebt mijn hart gebroken/verscheurd/doen bloeden. Je hebt onze band verbroken/verscheurd. Je hebt dat wat ons verbond verscheurd.Je hebt het vertrouwen dat we hadden in onze liefde vermoord. Je hebt een mes in mijn rug geplant. Je hebt in mijn gezicht gespuugd in het bijzijn van iedereen. Je hebt er boosaardig van genoten mij te zien afgaan. Je bent een adder. Je bent slecht. Je bent een sheitan. Je bent een heks. Je bent egoïstisch. Je bent laag. Je bent walgelijk. Je bent verachtelijk. Je kan mij nooit meer gelukkig maken.

Ik verstoot je, maar neem voor je weggaat, dat wat je het meest kostbaar is in dit paleis
en verlaat het koninkrijk voor altijd.'

Een wijzer man

Ze verliet het paleis en stapte met haar koffer tot de ochtendstond. Uitgeput was het haar beurt in slaap te vallen. De koning werd wakker, bijna verstikt. Hij klopte tegen de wand en Tassadith maakte snel de sluiting open. De koning, opgelucht, ademde eens diep in en uit, keek om zich heen en ondervroeg Tassadith:

'Waar ben ik en wat doe ik hier met jou? Ze antwoordde hem teder: 'maar je bent hier met je vrouw, sire herinner je je het niet? Gisteren heb je me weggejaagd, maar je hebt me wel toegestaan mijn kostbaarste bezit mee te nemen en aangezien niets in deze wereld mij dierbaarder is dan jou, heb ik jou meegenomen. Ik heb het paleis verlaten, met jou in mijn koffer.

Hij begreep hoeveel ze van hem hield, hij nam haar in zijn armen en fluisterde in haar oor :
'Ik weet nu dat mijn leven geen zin zou hebben zonder jou.'

Vanaf die dag, werd de soeverein een wijzer man, hij milderde zijn temperament en aarzelde niet meer om zijn vrouw om raad te vragen. Hij werd minder tiranniek en stelde een grote nederigheid ten toon en wanneer in dat land een dochter werd geboren had men de gewoonte het volgende te zeggen: 'Moge de hemel je de wijsheid van Tassadith geven.'