Rutger Kopland

Wandelend met B en R mijn kinderen wordt het weer winter, word ik langzaam weer ingesponnen in altijd dezelfde nevelige bosranden, modderige wegen, het kille schreeuwen van fazanten, de grond dreunt onder een drietal fjorden-paarden, melancholie van licht bevroren boerenkool alom. 

Alles verandert maar keert onveranderd terug. Neem de heiligen van deze maanden. Een kind weet dat Sint Maarten met een halve mantel vertrekt, hij komt met een nieuwe terug. Sint Nicolaas is altijd onder ons, al zien wij dat meestal niet. Maria loopt met een nieuwe Jezus toch weer in haar laatste dagen. Onze wereld blijkt gesloten.

Zo komen wij dan ook bij altijd dezelfde bomen, waarin mijn dochters altijd dezelfde takken beklimmen en zwaaiend in de toppen zingen: zie ginds komt de stoomboot, kijk eens hoe hoog wij zijn. En inderdaad zij zijn buiten bereik, als zij vielen, ik zou hen moeten laten vallen.

Wandelend door de schemer terug naar huis Bespreken wij de maan en opa's dood. Ze hebben een heel klein beetje te doen met mij, omdat opa mijn vader was. (Hij was het die destijds in gordijnen gehuld, een baard van geplozen touw tot op de knieën, een wiegelende mijter op het hoofd voor mij door het maanlicht sloop)

Wandelend in het duister voel ik
hun koude handen, moet ik
hun dorre bloemen dragen,
hun neuzen snuiten,
hun knopen sluiten,
hun vader zijn.